تبیین سیر تطور وجه عملگرایانه گفتمان موعودگرایی در الهیات سیاسی یهودی- اسراییلی (موعودگرایی یهودی به مثابه یک برساخت اجتماعی)

نوشتار پیش رو به دنبال واکاوی مبانی و مبادی نظری و عملی منبعث از الهیات سیاسی خاصه مساله موعودگرایی، به مثابه یک برساخت اجتماعی، در متن گفتمان یهودیت و در بافت سیاست و جامعه اسراییل است. پرسش اصلی این است که در تحلیل سیر تاریخی گفتمان موعودگرایی یهودی در اسراییل ابعاد انتزاعی (قدسی- تاریخی) و انضمامی (اجتماعی) در چه نسبتی با یکدیگر قرار داشته و این روند متضمن برجسته شدن کدام وجوه ذهنی و یا عینی به ویژه در ارتباط با مساله دولت اسراییل و احیای سرزمین موعود است؟ براساس فرضیه مقدماتی، «سیاست اسراییل به نحوی بیشینه و حداکثری متاثر از وجه عملگرایانه الهیات سیاسی یهود خاصه در مساله موعودگرایی بوده و علی رغم تاثیرگذاری رویکرد مبتنی بر عرفان سیاسی و تکلیف محوری و رسالت گرایی ملی و فراملی و تلاش در راستای حصول رستگاری و نجات و رهایی در یهودیت، وجه غالب و الگوی چیره رفتاری، مبتنی بر عملگرایی امنیت محور در سطوح فردی، اجتماعی، ملی و بین المللی است». این مقاله می کوشد تا ضمن تحلیل بنیادهای موعودگرایانه امر سیاسی و امر اجتماعی در تاریخ اندیشه صهیونیسم، بن مایه ها و نمودهای نظری و عملی آن را در چارچوب تحلیل تاریخ سیاسی-اجتماعی قوم یهود واکاوی نماید. چارچوب نظری و روش شناسی پژوهش استوار بر رویکرد گفتمانی- تاریخی روث وداک است.