مقایسه کارایی درمانی ترکیب لووفلوکساسین، ارنیدازول و آلفا توکوفرول با پروستاگلاندین F2α بر میزان رونویسی ژن IL-6 و IL-10 در موارد طولانی مدت اندومتریت در گاو های جرسی دو رگه

در این مطالعه کارایی درمانی ترکیب لووفلوکساسین، ارنیدازول و آلفا توکوفرول با پروستاگلاندین F2α (PGF2α) در موارد طولانی مدت اندومتریت مقایسه و اثر آن ها بر میزان رونویسی ژن اینترلوکین 6 (IL-6) و اینترلوکین 10 (IL-10) در لوکوسیت های خون محیطی ارزیابی شد. 18 راس گاو جرسی دو رگه مبتلا به اندومتریت، به طور تصادفی به 3 گروه (هر گروه شامل 6 گاو) شامل گروه І (درمان با لووفلوکساسین کمبو I/U) ، گروه ІІ (درمان با PGF2α I/M) و گروه ІІІ (بدون درمان، شاهد) تقسیم شدند. گروه IV (شامل 4 گاو سالم با فعالیت سیکلیک طبیعی) نیز برای مطالعه مقایسه ای استفاده شد. کارایی بالینی ترکیبات مورد نظر، با استفاده از مطالعات هماتولوژی (: TLC شمارش کامل لوکوسیت ها،: DC شمارش افطراقی) ، شمارش لکوسیت های پلی مورفونوکلئر (PMN) در سیتولوژی رحمی و بیان نسبی mRNA IL-6 و IL-10 در لوکوسیت های خون محیطی قبل و بعد از درمان با در نظر گرفتن نرخ آبستنی به دنبال یک و دو بار تلقیح ارزیابی شد. در گروه І و ІІ افزایش معنی دار TLC و تعداد نوتروفیل ها ثبت شد. تعداد PMN در سیتولوژی رحمی در گروه І و ІІ به ترتیب 2 تا 3 برابر افزایش یافت. میزان رونویسی IL-6 در گروه І و ІІ به ترتیب 5/2 و6/4 برابر افزایش در حالی که میزان رونویسی IL-10 در گروه І و ІІ به ترتیب 7/3 و 2/5 برابر افزایش یافت. نرخ آبستنی به دنبال یک بار تلقیح در گروه І الی IV به ترتیب 67/66%، 50%، 67/16% و 33/83% و به دنبال 2 بار تلقیح به ترتیب گروه ها 67/66%، 33/83%، 67/16% و 33/83% بود. بنابراین تجویز لووفلوکساسین کمبو و PGF2α می تواند موجب بهبود نرخ آبستنی به دنبال تلقیح اول و دوم (به ترتیب) شود. علاوه بر این مطالعه ما نشان داد که PGF2α با بهبود فعالیت سایتوکاین ها و همچنین PMNها می تواند موجب پاکسازی بهتر باکتریایی در دوره پس از درمان شود.