اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در تخمین شناختی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I و افسردگی اساسی

اختلال دوقطبی و اختلال افسردگی اساسی از رایج ترین اختلال های خلقی هستند. مدل های نظری بر اهمیت نقش نارسایی تخمین شناختی در این اختلال ها تاکید کرده اند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در تخمین شناختی بیماران دوقطبی نوع I و افسردگی اساسی بود. در قالب یک طرح شبه آزمایشی 12 بیمار مبتلابه اختلال افسردگی اساسی و 12 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I به شیوه در دسترس انتخاب شدند و تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای قرار گرفتند. هر یک از بیماران سه بار (پیش از درمان، اواسط درمان و پایان درمان) توسط پرسشنامه تخمین شناختی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها از طریق تحلیل واریانس مختلط تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاکی از اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در بهبود تخمین شناختی و مؤلفه های اندازه، وزن، مقدار و زمان در هر دو گروه بود (001/0p<).
بحث و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با افزایش آگاهی، پذیرش، انعطاف پذیری روان شناختی و کاهش آمیختگی شناختی سبب بهبود تخمین شناختی افراد مبتلا به اختلال دوقطبی و افسردگی اساسی می شود. برنامه ریزی و آموزش مبتنی بر این درمان سبب توانمندسازی بیمار و خانواده وی می گردد.