ارتباط و پایایی آزمون های تعیین پای غیربرتر جهت ارزیابی تعادل در وضعیت ایستاده

تعیین پای غیربرتر در تحقیقات تعادلی حایز اهمیت است. به دلیل فقدان آزمون مشخص جهت تعیین پای غیربرتر، محققان پای برتر را تعیین، سپس پای مخالف را به عنوان پای غیربرتر در نظر می گیرند. از آن جایی که روش استفاده شده از جهاتی دارای اشکال می باشد، مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط و پایایی آزمون های تعیین پای غیربرتر هنگام اجرای آزمون های تعادلی انجام شد. 28 زن به روش نمونه گیری هدفمند در دسترس از میان دانشجویان 25-18 ساله دانشگاه الزهرا (س) انتخاب و به مطالعه وارد شدند. آزمون های میدانی و آزمایشگاهی عبارت از آزمون های تعیین پای ترجیحی حین اجرای Stability task، آزمون عملکردی Stability task، آزمون های تعادلی Single-leg stance و آزمون توزیع وزن روی پاها حین Double leg stance بودند. جهت بررسی توزیع وزن روی پاها، از Force plate و سیستم تجزیه و تحلیل حرکت استفاده شد. جهت تحلیل داده ها، از نرم افزار MATLAB استفاده گردید. واکاوی آماری، با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفت. بیشترین میزان همبستگی (85/0 = r) مربوط به دو آزمون اجرای حرکت لی لی و فرود از ارتفاع بود (001/0 = P). همچنین، بین این دو آزمون (حرکت لی لی و فرود) و آزمون فاصله مهارت لی زدن، همبستگی متوسط (47/0 = r و 40/0 = r) وجود داشت (005/0 = P). نتایج پایایی آزمون ها نیز نشان دادند که تنها همین سه آزمون از پایایی بالا برخوردار بودند. یافته دیگر این بود که وقتی روش محاسبه میانگین ها تعدیل شد (استفاده از میانگین دو تکرار) همبستگی اندک اما معنی داری بین آزمون Single-leg stance و آزمون های فرود از ارتفاع (28/0 = r) و فاصله مهارت لی زدن (29/0 = r) وجود داشت (020/0 = P). بین آزمون توزیع وزن بر روی پاها و آزمون های مهارتی Stability task و تعادلی Single-leg stance، هیچ گونه ارتباط معنی داری دیده نشد. نتیجه‎گیری: آزمون های تعیین پای اتکا، باید متناسب با وظیفه حرکتی در تحقیق باشند. آزمون های تعادلی Single-leg stance استفاده شده در تحقیق حاضر، از پایایی قابل قبول برخوردار نبودند و بر اساس آزمون های مهارتی Stability task و تعادلی Single-leg stance مورد استفاده در این پژوهش، نمی توان نحوه توزیع وزن روی پاها در وضعیت Double leg stance را نشان داد