اثربخشی واقعیت درمانی بر کاهش تعارض های زناشویی و ناامیدی در زنان مبتلا به ام اس

بیماری ام اس، جزء گروهی از بیماری های سیستم عصبی است که با تخریب غلاف میلین راه های عصبی همراه است. عوارض این بیماری به دلیل ماهیت ناتوان کننده آن تمام جنبه های زندگی فرد مبتلا را در بر می گیرد و در نتیجه امید به زندگی بیمار را کاهش می دهد. کاهش امید به زندگی نیز در به وجود آمدن تعارض های زناشویی در زندگی این بیماران نقش چشمگیری دارد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی واقعیت درمانی بر کاهش تعارض های زناشویی و ناامیدی در زنان مبتلا به ام اس انجام شد. روش پژوهش، شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه بیماران زن مبتلا به ام اس مراجعه کننده به انجمن ام اس و بیمارستان تخصصی سینای شهر تهران در سال 1394 بود. با روش نمونه گیری در دسترس، از میان آن ها، تعداد 31 نفر از بیماران مبتلا به ام اس که دچار تعارض های زناشویی و ناامیدی بوده و ملاک های ورود به پژوهش را دارا بودند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. قبل از اجرای برنامه مداخله، دو گروه به وسیله پرسش نامه های تعارض های زناشویی ثنایی و ناامیدی بک آزمون شدند، سپس گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 2 ساعته تحت آموزش های واقعیت درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. بعد از اجرای برنامه مداخله، هر دو گروه به وسیله پرسش نامه های مذکور مورد آزمون قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که واقعیت درمانی گروهی، باعث تفاوت معنی دار آماری (001/0>p) بین مراحل پیش آزمون (90/112=M) و پس آزمون (06/90=M) در نمره کلی تعارض های زناشویی و هم چنین مراحل پیش آزمون (01/17=M) و پس آزمون (70/13=M) ناامیدی در گروه آزمایش شد. یعنی در مرحله پس آزمون بعد از کنترل نمرات پیش آزمون، گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل تعارض های زناشویی و ناامیدی کمتری را گزارش کردند. واقعیت درمانی به صورت گروهی در بیماران ام اس باعث می شود تا نیازهای خود را بشناسند و درباره آن با همسران خود گفتگو کنند، در نتیجه می تواند نقش مهمی در بهبود تعارض های زناشویی و نیز کاهش ناامیدی آن ها داشته باشد.