مقایسه مقاومت آنتی بیوتیکی و فراوانی ژن های حدت در اشریشیا کلی های ادراری و مدفوعی افراد مبتلا به عفونت دستگاه ادراری

عفونت های دستگاه ادراری یکی از مهم ترین عفونت های باکتریایی هستند و شایع ترین عامل این عفونت ها باکتری اشریشیا کلی می باشد. با توجه به اهمیت اشریشیا کلی های فلور طبیعی دستگاه گوارش در ایجاد عفونت ادراری، مطالعه حاضر به منظور مقایسه اشریشیا کلی های عامل عفونت دستگاه ادرای با اشریشیا کلی های غالب فلور طبیعی دستگاه گوارش براساس مقاومت آنتی بیوتیکی و برخی ژن های حدت انجام گرفت. برای انجام این مطالعه توصیفی پس از اخذ رضایت نامه، از 30 خانم مبتلا به عفونت دستگاه ادراری نمونه ادراری و مدفوعی جمع آوری شد و پس از کشت و تایید بیوشیمیایی سه پرگنه به صورت تصادفی از قسمت های مختلف هر پلیت (نمونه مدفوع و ادرار هر فرد) برای بررسی انتخاب شدند. فراوانی ژن های hlyDوcnf1 با استفاده از روش PCR تعیین شد و بررسی فنوتیپی مقاومت آنتی بیوتیکی جدایه ها با استفاده از دیسک های آنتی بیوتیکی انجام گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری توصیفی و آزمون مربع کای انجام گرفت. به طور کلی90 جدایه ادراری و90 جدایه مدفوعی از نمونه های به دست آمده جداسازی شد. با مقایسه نتایج به دست آمده بین جدایه های ادراری و مدفوعی مشاهده شد که میزان شیوع ژن های حدت بررسی شده در بین جدایه های ادراری نسبت به جدایه های مدفوعی بیشتر است (05/0p<). بیشترین مقاومت در فلور غالب مدفوع و ادرار نسبت به آنتی بیوتیک های تریمتوپریم سولفامتوکسازول و جنتامایسین دیده شد. در جدایه های ادراری بیشترین حساسیت به آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین (2/32 درصد) نشان داده شد. در گروه های اشریشیا کلی ادراری و مدفوعی به ترتیب 7/37 درصد و 6/46 درصد از جدایه ها مقاوم به سه آنتی بیوتیک و بیشتر بودند. در 9 بیمار از 30 بیمار بررسی شده، مقاومت آنتی بیوتیکی و ژن های حدت دارای الگوی یکسان بودند. احتمالا فلور غالب مدفوع عامل عفونت نیست بلکه جدایه هایی که ژن حدت بیشتر دارند در ایجاد عفونت موثر هستند. با توجه به بیشتر بودن مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک های تریمتوپریم سولفامتوکسازول و جنتامایسین در هر دو گروه بررسی شده، احتمالا فلور مدفوع می تواند در انتقال ژن مقاومت آنتی بیوتیکی به ادرار نقش داشته باشد.