کلام جهان است، کلام فارماکون است

در رمانهای امین معلوف هر سفری از غربال واژه ها می گذرد و همین جاست که داستان موجود بی کلام آغاز می شود، موجودی که قادر به سخن گفتن نیست، موجودی که سخن نمی گوید. در این مقاله هدف بررسی آثارمعلوف است جهت برجسته سازی رابطه قهرمان داستان با واژه ها، با نوشتار. قهرمانان معلوف داستان زندگی خود را می نویسند تا فکر کنند، تا دنیا تبدیل به یک دنیا شود. گویی که از دیدگاه آنان نه تنها زندگی بلکه جهان قبل از اینکه تبدیل به نوشته گردد قابل لمس نیست. نوشتن باعث کاهش رنج است ولو اگر واژه هایی که در یادداشتهای قهرمان داستان نقش بسته در آن زندگی و در آن دنیا حضور نداشته باشند. واژه تبدیل می شود به "فارماکون" یعنی هم زهر است و هم پادزهر، هم احیا کننده ای است که بی وقفه خودرا پنهان می کند و هم قهرمان را در برابر دردی اجتناب ناپذیر قرار می دهد.