بررسی فعالیت ماکروفاژهای صفاقی موش C57BL/6 پس از فاگوسیتوز سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون آپوپتوز شده

ماکروفاژها یکی از مهمترین سلولهای سیستم ایمنی هستند و بنابر محرکهای متفاوت می توانند به دو زیر گروه اصلی ماکروفاژهای کلاسیک یا التهابی (M1) و ماکروفاژهای آلترناتیو یا غیر التهابی (M2) تقسیم شوند. یکی از عواملی که باعث می شود ماکروفاژ به سمت M2 جهت گیری نماید، فاگوسیتوز سلولهای آپوپتوز شده یا همان افروسیتوز می باشد. فاگوسیتوز سلولهای بنیادی مزانشیمی که خودشان خاصیت ایمونومدولاتوری نیز دارند و اثر آن بر عملکرد ماکروفاژ می تواند در سلول درمانی حائز اهمیت بالایی باشد. سلولهای بنیادی مزانشیمی [1] (MSCs) حاصل از ژله وارتون جدا گردید و با بررسی مارکرهای سطحی به روش فلوسایتومتری و همچنین تمایز به استخوان و چربی شناسایی شد. MSCs ها تکثیر شدند و در پاساژ دو برای القاء آپوپتوز تحت تاثیر نور UV به مدت 30 دقیقه قرار گرفتند و به دنبال آن برای تکمیل روند آپوپتوز به مدت 2 ساعت انکوبه شدند. سپس این سلولها جدا شده و به نسبت 4 به 1 در مجاورت ماکروفاژ قرار گرفتند. بعد از 48 ساعت تولید سایتوکاین های TNFα [2] و [3] IL10 به روش الایزا و تولید نیتریک اکساید به روش گریس اندازه گیری شد. همچنین قدرت فاگوسیتوز ماکروفاژهای گروه های مختلف نیز از طریق فاگوسیتوز مخمر و تیموسیت های آپوپتوز شده اندازه گیری شد. فاگوسیتوز سلولهای بنیادی مزانشیمی آپوپتوز شده توسط ماکروفاژها موجب کاهش تولید سایتوکاین التهابیαTNF ، افزایش تولید سایتوکاین مهاری IL10 و کاهش تولید نیتریک اکساید نسبت به گروه کنترل می گردد. همچنین بعد از برداشت سلولهای بنیادی مزانشیمی آپوپتوز شده، قدرت فاگوسیتوز مخمر در این ماکروفاژها کاهش و قدرت فاگوسیتوز تیموسیت آپوپتوز شده افزایش می یابد. فاگوسیتوز سلولهای بنیادی مزانشیمی ژله وارتون آپوپتوز شده موجب القاء فنوتایپ غیر التهابی در ماکروفاژ می شود. بنابراین در صورت تزریق سلول بنیادی مزانشیمی حتی اگرپس از تزریق در بدن دچار آپوپتوز نیز شود، باز هم خاصیت ایمونومدولاتوری خود را خواهد داشت.