تحلیل کارآیی روش آب شویی موضعی در خروج املاح از خاک مطالعه موردی: باغ پسته در منطقه فتح آباد کرمان

هدف آب شویی به شیوه موضعی، خارج کردن املاح تجمع یافته از محدوده اصلی فعالیت ریشه در باغات و مزارع مجهز به سامانه های آبیاری موضعی و در شرایط عدم دسترسی به آب کافی برای آب شویی است. راندمان این روش در باغات مجهز به سامانه آبیاری زیرسطحی و یا در شرایط کاربرد موضعی مواد اصلاح کننده، آزمون نشده است. بنابراین در زمستان 1394 در باغ پسته در منطقه فتح آباد کرمان تحقیق فوق انجام شد و به ارزیابی روش آب شویی موضعی به همراه سه تیمار آب آبیاری، گچ و اسیدسولفوریک در چهار تکرار در خروج املاح از محدوده اصلی فعالیت ریشه درخت پسته (منطقه مرطوب اطراف لوله زیرسطحی) پرداخت. در این روش آب شویی که به مدت 5 روز متوالی انجام گردید، از دو خط لوله تیپ کم فشار در فاصله 40 سانتی متری از دو سمت ردیف درختان برای آب شویی املاح از محدوده مرطوب اطراف لوله زیرسطحی استفاده شد. برای مقایسه راندمان آب شویی و میزان تغییرات در مقادیر سدیم و هدایت الکتریکی (EC)، نمونه برداری خاک قبل و بعد از آب شویی از شبکه 80 ×120 سانتی متر از لایه های 20 سانتی متری انجام شد. نتایج نشان داد که کاربرد 1000 میلی متر ارتفاع آب، منجر به آب شویی موثر املاح از منطقه اصلی فعالیت ریشه درخت پسته گردید. استفاده از گچ در مقایسه با تیمارهای آب آبیاری و اسیدسولفوریک، منجر به خروج بیش تر سدیم و املاح از خاک شد. در تیمار گچ، درصد آب شویی سدیم و نمک های محلول به ترتیب در حدود 61 و 58 درصد بدست آمد. راندمان آب شویی املاح در تیمار آب آبیاری 56 درصد و بیش تر از راندمان آب شویی املاح در تیمار اسیدسولفوریک (45 درصد) بود. بنابراین، با توجه به بالا بودن راندمان آب شویی آب آبیاری در مقایسه با تیمار اسیدسولفوریک، عدم تفاوت معنی دار آن با تیمار گچ در خروج املاح و با لحاظ مسایل اقتصادی مرتبط با هزینه مواد اصلاح کننده، به نظر می رسد که در استفاده های عملی کاربرد آب آبیاری به تنهایی می تواند استراتژی مناسبی برای اصلاح خاک های منطقه مورد مطالعه باشد.