مطالعه هیستوپاتولوژی و بیوشیمیایی تاثیر نانوذرات اکسید روی بر بافت کلیه موش صحرایی

نانوذرات اکسید روی برای اهداف صنعتی و خانگی استفاده می شود که می تواند موجب آلودگی گسترده محیط زیست شود. در این مطالعه تاثیر نانوذرات اکسید روی بر هیستوپاتولوژی، تجمع زیستی نانوذرات، شاخص بیوشیمیایی سرم و آسیب اکسیداتیو بافت کلیه مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه تجربی 80 سر موش صحرایی ماده نژاد ویستار در هشت گروه شامل کنترل، شم دریافت کننده سالین و پنج گروه دریافت کننده نانوذرات اکسید روی (4، 25، 50، 100 و 200 میلی گرم/کیلوگرم) به مدت 28 روز دوبار در هفته تقسیم بندی شدند. نیتروژن اوره خون، اسید اوریک و کراتینین توسط دستگاه اتوآنالایزر اندازه گیری شد. بررسی های هیستوپاتولوژی بعد از مراحل آماده سازی بافت صورت گرفت. هضم بافت کلیه با اسید نیتریک-اسید پرکلریک، محلول مناسبی برای تعیین میزان نانوذرات اکسید روی با روش جذب اتمی اسپکتروفوتومتر فراهم می کند.
یافته های پژوهش: نتایج نشان داد که ضایعات هیستوپاتولوژیک در دوز mg/kg 200 شامل پرولیفریشن گلومرولی به همراه فیبروز در بافت کلیه می باشد. سطوح سرمی BUN و کراتینین در گروه های تحت درمان نسبت به گروه کنترل افزایش بیشتری را نشان دادند که نشان دهنده سمیت کلیوی است. مقادیر نانوذرات اکسید روی در بافت های کلیه در گروه های دریافت کننده دوزهای بالاتر به طور معنی داری بیشتر از سایر گروه ها بود (P<0. 05).
بحث و نتایج این مطالعه نشان داد که نانوذرات اکسید اثرات مخربی بر کلیه دارد؛ به طوری که این نانوذرات در غلظت های بالا دارای اثر سمی بر روی بافت کلیه می باشند.