ضمان طبیب در فقه امامیه و مذاهب اربعه

منشا ضمان طبیب از دیدگاه فقهای فریقین اعم از عقدی و قهری است. همه آنها بر ضمان طبیب جاهل، مقصر و غیر ماذون اجماع دارند. اما در ضمان طبیب حاذق، ماذون و مجتهد، اختلاف وجود دارد مشهور فقها امامیه بنابر روایت سکونی، قاعده اتلاف، قاعده لاتطل دم و اجماع فقها، طبیب را ضامن می دانند و در مقابل مشهور، فقهای اهل سنت نیز بنابر قاعده ضرورت، قاعده اذن، قاعده جواز شرعی، قاعده احسان، قاعده قیام به فعل واجب و خطر پذیر بودن فعل طبابت قائل به عدم ضمان طبیب هستند و همچنین غیر مشهور امامیه با تمسک به قواعد اذن، احسان، ضرورت و اصل برائت با فقهای اهل سنت هم نظر هستند بنابر مبانی تشریح احکام اسلام، به نظر می رسد رای ضمان اقوی باشد زیرا جان انسان ارزش والای دارد و دلایلی که مسقط ضمان در اموال هستند نمی توان مسقط ضمان جانی نیز باشند.