مطالعه رفتار بازدارندگی بنزوتری آزول برای کنترل خوردگی در محیط های خورنده

یکی از روش های مهم کنترل خوردگی در محیط های گوناگون، استفاده از بازدارنده هایی نظیر نیترات ها و کرومات هاست. یافتن ترکیبات جایگزین برای این ترکیبات، بنا به دلایل زیست محیطی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. بنزوتری آزول و خانواده ی آزول ها یکی از این جایگزین ها به شمار می روند که به طریق شیمیایی و با اشتراک گذاری جفت الکترون ناپیوندی اتم نیتروژن با اوربیتال خالی فلز، روی سطح جذب شیمیایی می شوند و از انحلال و خوردگی آن جلوگیری می کنند. در این مقاله ی مروری، خلاصه ای از مطالعات صورت گرفته بر روی رفتار بازدارندگی این ترکیب شیمیایی بر خوردگی فلزاتی مانند مس و فولاد در محیط های اسیدی (حاصل از اسید هیدروکلریک و اسید سولفوریک) و بازی گزارش شده است. مطالعات نشان می دهند که این ترکیب به دلیل داشتن توانایی تشکیل کمپلکس های فلزی و رسوبات نامحلول تک لایه (در مقیاس مولکولی و کمتر از 50 آنگستروم) بر روی سطح فلز، خاصیت بازدارندگی بسیار بالایی در تمامی محیط ها دارد. این ترکیب در محیط های اسیدی رفتار بازدارنده ی مختلط و در محیط های بازی رفتار بازدارنده ی آندی، را از خود نشان می دهد. افزایش غلظت این ترکیب تا مقدار بهینه، موجب کاهش چگالی جریان خوردگی می شود و افزایش بیش از حد آن، تاثیری در کاهش نرخ خوردگی ندارد. وجود هرگونه ناخالصی در محیط خورنده، با توجه به ایجاد رقابت بین مولکول های بنزوتری آزول و ناخالصی بر سر جذب در مناطق فعال فلز، می تواند تاثیرات چشمگیری در عملکرد بازدارندگی آن داشته باشد.