اثر ترکیب آتورواستاتین و سولفات روی بر آسیب کبدی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

دیابت یکی از شایع ترین بیماری های متابولیک در سراسر جهان است که با تغییر بیوشیمی ، فیزیولوژی و آسیب شناسی کبد ارتباط دارد. از دلایل عمده آسیب کبدی در این بیماری، افزایش میزان عوامل التهابی و اکسیدانی در شرایط هیپرگلیسمی است. بنابراین با توجه به خواص آنتی اکسیدانی و ضد التهابی آتورواستاتین و سولفات روی این مطالعه برای بررسی اثر ترکیب آتورواستاتین و سولفات روی بر کارکرد و بافت شناسی کبد در رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد. ارزیابی سودمندی تیمار ترکیبی بر عملکرد و بافت شناسی کبد در شرایط هیپرگلیسمی با داروهایی که هر یک به تنهایی نیز بر بیماران دیابتی موثر ند. در این مطالعه تجربی، 50 رت ماده نژاد ویستار در 5 گروه 10 تایی: یک گروه شاهد سالم و چهار گروه دیابتی (گروه شاهد دیابتی، دیابتی تیمار شده با mg/kg20 آتورواستاتین، دیابتی تیمار شده با mg/kg 30 سولفات روی و دیابتی تیمار شده با ترکیبی از نصف دوز آتورواستاتین(mg/kg 10) و سولفات روی (mg/kg 15) بکار رفت. القای دیابت در رت ها با تزریق درون صفاقی mg/kg60 استرپتوزوتوسین و تیمار حیوانات به مدت یک ماه به صورت گاواژ انجام شد. در پایان آزمایش، عوامل بیوشیمی شاخص عملکرد کبد دربردارنده آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز (ALT) ، آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) ، آلکالین فسفاتاز (ALP) ، بیلی روبین ، آلبومین و پروتئین توتال در سرم اندازه گیری شدند. برای آسیب شناسی بافت کبد نیز برش هایی با رنگ آمیزی هماتوکسیلین_ائوزین، برپایه روش های معمول تهیه مقاطع هیستوپاتولوژی تهیه شد. در پایان، داده ها از دید آماری با آزمون ANOVA و Tukey واکاوی شد. میزان آنزیم های ALT، AST، ALP و بیلی روبین به صورت معنی دار در سرم جانوران دیابتی افزایش و آلبومین و پروتئین توتال کاهش یافت و تنها تیمار با ترکیبی از نیم دوز آتورواستاتین و سولفات روی، نسبت به تجویز دوز کامل آنها به تنهایی به دلیل اثر هم افزایی سبب کاهش معنی دار (05/0p<) در سطح آنزیم های نامبرده، بیلی روبین و افزایش معنی دار پروتئین توتال و آلبومین در گروه های دیابتی تیمار شده نسبت به گروه شاهد دیابتی شد. مطالعات بافت شناسی کبد نیز این نتایج را تایید کرد. نتایج آزمایش های آنزیمی و تغییر هیستوپاتولوژی کبد نشان داد که ترکیب آتورواستاتین و سولفات روی اثر بهتری در کنترل آسیب و اختلال کبدی ناشی از التهاب و استرس اکسیداتیو در رت های دیابتی دارد.