بهبود تناسب رفتار و گفتار قهرمان های داستان با شخصیت آنها از ویژگی های سبکی رمان نویسی دهه هشتاد

یکی از سطوح بررسی های سبک شناسی، سطح فکری یا محتوایی هر اثر ادبی است. برای نمونه در این سطح، درمی یابیم که شاعر یا نویسنده، برونگرا، درونگرا، فلسفه مدار، عرفانمدار، دینورز یا دین گریز و یا… است. خوانندگان داستان همواره نوعی ثبات و انسجام در پرداخت شخصیتها و عناصر داستانی انتظار دارند. تناسب رفتار و گفتار شخصیتهای داستانی یکی از توانمندی های نویسندگان رمان نویس است. در رمان نویسی معاصر، این موضوع فراز و فرود زیادی داشته است. یکی از ویژگی های رمانهای دهه هشتاد، بهبود این تناسب است که با الگوها و نظریات روانشناسی شخصیت از دیدگاه برخی نظریه پردازان شخصیت، از جمله یونگ، فروم، و آدلر مطابقت دارد. این پژوهش با بررسی سه رمان از سه نویسنده دهه هشتاد (حسین سناپور، زویا پیرزاد و فریبا وفی) به بررسی بهبود این تناسب میپردازد.