سبک و ساختار دستوری جمله های ناقص در مثنوی مولانا

در جستجوی جذابیت مثنوی مولانا، نقش زبان و ساختار دستوری قابل چشم پوشی نیست. زبان و معنا در مثنوی توامانند. ساختار دستوری زبان فارسی در مثنوی مولانا دارای برجستگی ها، خلاف عادتها و منطق گریزی هایی است که جز در همان نظام معنایی قابل بررسی نمیباشد مولانا با استفاده از شگرد حذف، داستانهای پیشینیان را در زیباترین و شاید موجزترین شکل ممکن بیان نموده است. به قرینه های لفظی یا معنوی میتوان عناصر و اجزای جمله را حذف نمود. همین عنصر در زبان مولانا بگونه ای عمل مینماید که تبدیل به عنصری سبک ساز میشود. نکته اینکه «حذف» از خصایص سبک زبانی شعر مولاناست. در این مقاله حذفهای هنری، در ساختار جمله سنجیده شده است و همین حذفیات تحت عنوان «جمله های ناقص» طبقه بندی شده است. کم کوشی در سوال و جواب، برشمردن و توضیح ساختار جمله های بی فعل و جمله های بی شخص و نهاد و نشان دادن حذفهای با قرینه و بی قرینه از نتایج این پژوهش است.