بررسی نقش میانجی جامعهپذیری سازمانی در رابطه منبع کنترل و هویت سازمانی کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد

در سال های اخیر در حوزه مدیریت سازمان ها، توانایی ایجاد هویت سازمانی و حس تعلق به سازمان توسط مدیریت را نقطه اهرمی توفیق سازمان می دانند و مهم تر از آن ،نحوه شکل‏گیری آن در سازمان و همچنین چگونگی پذیرش آن از سوی کارکنان است. صاحب نظران سهم جامعه پذیری با کیفیت را در این مهم قابل اعتنا می دانند. درحالی که بیشتر تحقیقات قبلی به محرک های مالی موثر بر هویت سازمانی پرداخته اند، این پژوهش با هدف بررسی نقش جامعه‏پذیری سازمانی در رابطه منبع کنترل و هویت سازمانی پرداخته است و 637 نفر از کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد با روش تصادفی طبقه ای با تخصیص متناسب انتخاب گردید. جهت جمع آوری داده های پژوهش از پرسشنامه های استاندارد هویت سازمانی ادوارد و پکی (2007) ، منبع کنترل راتر (1996) و جامعه پذیری تائورمینا (2004) استفاده شده است. روایی پرسشنامه ها از روایی سازه و محتوا، همچنین پایایی از آلفای کرونباخ تایید گردیده است. همچنین جهت آزمون فرضیه های پژوهش براساس روش مدل سازی معادلات ساختاری توسط نرم افزار PLS3 استفاده شده است. نتایج پژوهش بیان گر این است که، جامعه‏پذیری سازمانی رابطه منبع کنترل درونی و هویت سازمانی را میانجی گری می کند؛ درحالی که جامعه‏پذیری سازمانی نتوانست رابطه منبع کنترل بیرونی و هویت سازمانی را میانجی گری کند که نشان از اهمیت برنامه جامعه پذیری در احساس هویت سازمانی است.