بررسی رابطه ی علایم سابژکتیو و بهبودی در بیماران مبتلا به اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی مراجعه کننده به بخش اکلوژن دانشکده ی دندان پزشکی مشهد

اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی، به عنوان شرایط بالینی که عضلات جونده ی مفصل گیجگاهی- فکی یا هر دو را درگیر می کند، شناخته شده است. هدف از مطالعه ی حاضر، بررسی رابطه ی علایم سابژکتیو و بهبودی در بیماران مبتلا به اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی بود. . در این مطالعه ی مقطعی، 165 پرونده از بیماران دارای اختلالات مفصلی مراجعه کننده به بخش اکلوژن دانشکده ی دندان پزشکی مشهد بین سال های 1391- 96 بررسی شدند. قبل از معاینه ی کلینیکی، همه ی بیماران، یک پرسش نامه در مورد اطلاعات شخصی و وضعیت علایم اختلالات مفصلی خود پر کردند. با همه ی بیماران تماس گرفته شد و نسبت به کاهش علایم اختلال مفصلی یا بهبود کامل آن، اطلاع حاصل گردید. نتایج درمانی به صورت عدم بهبودی و بهبودی برای علایم صدای فکی و درد مفصل مشخص می شد، به این صورت که کاهش علایم نسبت به قبل، نشان از بهبودی و در غیر این صورت، عدم بهبودی ثبت می شد. تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 18 و به کمک آزمون های 2χ و فیشر با سطح معنی داری (0/05 ≥ p value) در نظر گرفته شد. پرونده ها متعلق به 53 مرد (32/1 درصد) و 112 زن (درصد 67/9) بودند. میانگین سنی افراد شرکت کننده در مطالعه (13/6 ± 31/7) سال بود. جوان ترین فرد، 12 ساله و مسن ترین فرد، 70 سال داشت. اگرچه بیشتر بهبودیافتگان زن بودند، اما اختلاف بین زنان و مردان بهبودیافته از نظر آماری معنی دار نبود (0/145 = p value). افرادی که اختلال ایجاد صدا در مفصل، هنگام جویدن یا باز کردن دهان داشتند، نسبت به افرادی که این اختلالات را نداشتند به طور معنی داری بیشتر بهبود یافتند (0/05 > p value). به طور کلی استفاده از روش های محافظه کارانه در درمان اختلالات TMJ، توصیه می گردد. این روش های درمانی بدون توجه به متغیرهایی مانند سن و جنس، علایم بالینی بیماران و عادات مختلف بیماران می توانند برای همه ی افراد دارای TMD، مفید واقع شوند