بررسی اثرات شوری بر بازماندگی، رشد، شاخص های خونی و بافت شناسی آبشش هامون ماهی Schizothorax zarudnyi

شوری از عوامل محیطی مهم و تاثیر گذار بر ماهیان بوده و برای بررسی تاثیر جوانب مختلف افزایش شوری محیط، تعیین میزان بیشینه تحمل ماهی به شوری مهم است. در مطالعه حاضر میزان تحمل شوری بچه ماهیان هامون ماهی (Schizothorax zarudnyi) در شرایط آزمایشگاهی به روش انتقال مستقیم و تدریجی به شوری های بالاتر (5/2، 5، 10، 11، 12، 13، 14، 15 و g/L20) مطالعه شد. هم چنین رفتار، تغییرات هیستوپاتولوژی بافت آبشش و سلول های کلراید در ماهی ها مطالعه شد. در ادامه ماهی ها در شوری g/L 10 به مدت 20 روز پرورش داده شدند و در پایان دوره پرورش میزان رشد و شاخص های خونی نمونه ها سنجش شد. میزان غلظت نیمه کشنده (LC50) نمک خوراکی 24، 48، 72 و 96 ساعته به ترتیب g/L 44/11، g/L 72/10، g/L 52/10 و g/L 52/10 تعیین شد. انتقال تدریجی ماهیان به شوری های بالاتر منجر به افزایش تحمل شوری بچه ماهیان به میزان g/L 13 شد. بیش ترین تغییر مشاهده شده در بافت آبشش شامل جدا شدگی اپی تلیوم (65%) و کم ترین تغییر مشاهده شده نکروز (14%) بود. هم چنین تعداد سلول های کلراید پس از قرار گیری بچه ماهیان در غلظت LC50 به میزان 16% بیشتر شد. تغییر معنی دارای در میزان رشد، پروتئین کل، AST و ALP و کورتیزول در ماهیان پرورش یافته در آب شیرین و شور مشاهده نشد، در حالی که میزان گلوکز و تری گلیسرید اختلاف معنی داری را نشان دادند. به طور کلی نتایج این مطالعه نشان دهنده امکان پرورش هامون ماهی در شوری g/L 10 می باشد، اما با توجه به رشد کم این ماهی در دوره پروش (در آب شور و شیرین) نیاز به مطالعات تکمیلی برای پرورش این ماهی است.