نقد و ارزیابی تاریخ نگری و تاریخ نگاری در موضوع حوزه و روحانیت

به رغم اینکه روحانیت شیعه در طول تاریخ ایران اسلامی مهم ترین جریان فعال و تاثیرگذار در حوزه های مختلف علمی و عملی بوده، در عرصه تاریخ نگاری به نسبت نقشی که داشته اند، کمترین حضور را دارد. مهم ترین دلیل این مسئله در مرحله اول بی توجهی خود حوزه و روحانیت به مسئله تاریخ و تاریخ نگاری است؛ و در مرحله دوم، به ویژه در دوره معاصر، تسلط جریان روشنفکری سکولار بر تاریخ نگاری ایران معاصر و انکار و تحریف نقش حوزه و روحانیت در تحولات تاریخی است. بی توجهی حوزه و روحانیت به تاریخ و تاریخ نگاری، هم موجب از بین رفتن مواد و اطلاعات تاریخی می شود و هم عرصه تاریخ نگاری حوزه و روحانیت را به دست جریان ها دیگر، به ویژه مخالفان می سپارد.
آسیب های تاریخ نگری و تاریخ نگاری در موضوع حوزه و روحانیت را از دو جهت می توان بررسی کرد: ابتدا آسیب هایی که منشا حوزوی دارد و در رویه و روش حوزوی ها در این خصوص وجود دارد؛ و دیگری آسیب هایی که منشا غیرحوزوی دارد و در تاریخ نگری و تاریخ نگاری غربی و روشنفکری مشهود است. در این پژوهش این آسیب ها نقد و بررسی می شود.