اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر طرد- بریدگی و خودگردانی- عملکرد مختل در مردان تحت درمان با داروی نگهدارنده متادون

با توجه به اهمیت بعد روان شناختی و شخصیتی افراد در شکل گیری اعتیاد و اهمیت درمان های شناختی در حین ترک مواد مخدر که امروزه در بیشتر مراکز ترک اعتیاد مورد غفلت قرار گرفته است، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر حوزه های طرحواره های ناسازگار طرد- بریدگی و خودگردانی- عملکرد مختل در مردان تحت درمان با متادون صورت گرفت. این مطالعه به روش نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون و پس آزمون، همراه با گروه شاهد انجام شد. جامعه آماری شامل مردان مراجعه کننده به کلینیک های ترک اعتیاد شهر اصفهان جهت درمان وابستگی به مواد، در بهار سال 1395 بود. یک مرکز به صورت در دسترس برگزیده شد و بر اساس نمونه گیری هدفمند، 30 نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمایش طرحواره درمانی را به مدت 10 جلسه هفتگی 90 دقیقه ای دریافت کرد. داده ها به وسیله پرسش نامه طرحواره Young (Young Schema Questionnaire یا YSQ-L2) جمع آوری گردید و سپس با استفاده از آزمون MANCOVA در نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. طرحواره درمانی گروهی تاثیر معنی داری بر حوزه طرد- بریدگی و خرده مقیاس های آن (001/0 ≥ P) و حوزه خودگردانی- عملکرد مختل و خرده مقیاس های آن (001/0 ≥ P) در مردان تحت درمان با متادون داشت. با توجه به نتایج به دست آمده، پیشنهاد می شود که همراه با سایر روش های به کار گرفته شده برای کنترل اعتیاد در مراکز ترک، از طرحواره درمانی نیز جهت درمان مشکلات روان شناختی استفاده گردد.