اثر نوع ریکاوری بر سطوح کراتین کینازو پروتئین واکنشی C بر مردان فوتسالیت پس از یک جلسه فعالیت تیمی شبیه سازی شده

هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش ریکاوری فعال و شناوری در آب متضاد بر کراتین کینازو پروتئین واکنشیc، یک جلسه فعالیت شبیه سازی شده تیمی است. 16 بازیکنان فوتسال با میانگین سن 45/2 ±4/26 سال، قد 63/4 ±1/177 سانتی متر و وزن82/9 ±5/73 کیلوگرم هدفمند انتخاب شدند. در دو جلسه مجزا آزمودنی ها پس از اجرای پروتکل شبیه سازی شده تیمی، تصادفی به دو گروه تقسیم و در یکی از روش های ریکاوری به مدت 20 دقیقه (شناوری متناوب در آب گرم / سرد: 2 دقیقه در آب گرم °C 38 و سپس 2 دقیقه در آب سرد 15 درجه یا ریکاوری فعال: 8 دقیقه دوی آرام، 8 دقیقه دویدن و 4 دقیقه حرکات کششی) ، شرکت کردند. کراتین کیناز و پروتئین واکنشیc بلافاصله، یک و 24 ساعت پس از اجرا اندازه گیری شد. کراتین کیناز در روش ریکاوری فعال بلافاصله پس از تمرین (343/98±44/517) ، یک ساعت پس از تمرین (82/84±19/626) و 24 ساعت پس از تمرین (65/99±87/830) ؛ و مقادیر آن پس از شناوری در آب متضاد بلافاصله پس از تمرین (80/97±25/518) ، یک ساعت پس از تمرین (84/89±19/612) و 24 ساعت پس از تمرین (20/105±81/803) بود. مقادیر سرم پروتئین واکنشیc در روش ریکاوری فعال بلافاصله پس از تمرین (28/1±33/4) ، یک ساعت پس از تمرین (228/1±97/5) و 24 ساعت پس از تمرین (200/1±76/6) ؛ و مقادیر آن پس از شناوری در آب متضاد بلافاصله پس از تمرین (23/1±82/4) ، یک ساعت پس از تمرین (32/1±64/5) و 24 ساعت پس از تمرین (77/1±42/6) بود. اختلاف معناداری بین دو روش ریکاوری در سطوح کراتین کیناز و پروتئین واکنشیc وجود ندارد (05/0<P). نتایج این پژوهش نشان می دهد که روش شناوری در آب متضاد و ریکاوری فعال موجب نتایج یکسان بر سطوح کراتین کیناز و پروتئین واکنشی c بازیکنان فوتسال بعد از فعالیت شبیه سازی شده تیمی می شود.