نعل وارونه (بررسی تحریف تاریخ ایران به وسیله یهود)

اصولا تاریخ نویسی در ایران به عنوان کنکاشی در پیشینه اقوام این کشور، پدیده ای جدید است؛ به عبارت دیگر تاریخ نگاری ای که به جست وجوی مسائل پیش از اسلام و در واقع خاستگاه تمدنی ایرانی می پردازد، از صد سال اخیر آغاز شده و از ویژگی های آن، ملی نبودن آن است؛ یعنی در صد سال اخیر تاریخ نگار خودی به چشم نمی خوردو سلسله ای از مطالب مشاهده می شود که از سوی روس ها، انگلیس ها، آلمانی ها یا فرانسوی ها به عنوان تاریخ برای ما فرستاده شده است و ما خود درباره این مطالب کنکاشی نکرده و هیچ گونه تحقیقات ملی درباره درستی و نادرستی مطالب انجام نداده ایم.
پیش تر در قرن های سوم، چهارم، پنجم... هجری نیز مورخان اسلامی، مطالبی درباره ایرانیان و تاریخ پیش از اسلام و نیز تاریخ زمان خود بیان کرده اند؛ ولی آن چه به تاریخ پیش از اسلام بازمی گردد و در کتاب های مورخان اسلامی مضبوط و منثور است، قابل تعمق می باشد و جالب این که آقایانی که معتقدند در دانشگاه های اروپایی و امریکایی تحقیقات نوین علمی برای ما کرده اند، بیشتر استنادهایشان به همان نوشته هایی است که مورخان اسلامی هزاره پیش انجام داده اند؛ در نتیجه می توان گفت که این تاریخ نویسی اخیر، ارزشی برتر از نوشته های مورخان اسلامی هزاره پیش ندارد.
منبع تاریخی دیگری نیز در اختیار داریم که از قرن چهارم هجری باقی مانده و آن، «شاهنامه فردوسی» است که بها دادن به این کتاب به عنوان منبع تاریخ، چندان درست نیست؛ زیرا این کتاب بیانی شاعرانه درباره موضوع هایی است که هیچ استناد تاریخی به همراه ندارد و بیان مطالبی است که دست کم به دوهزار سال پیش از نگارشش باز می گردد و گفت وگوی یک شاعر درباره مسائل دوهزار سال پیش از زمان خود، آن هم بدون ارائه سند، از نظر مورخ جز قصه گویی ارزیابی نمی شود.