بررسی رابطه بین سطح فعالیت فیزیکی و شاخص توانایی انجام کار در مشاغل اداری و عملیاتی

فعالیت فیزیکی منظم نقش مهمی در پیشگیری از کمردرد، پوکی استخوان، بیماری های قلبی عروقی، چاقی، انواع دیابت، سرطان، پرفشاری خون، افسردگی و مرگ زودرس دارد. همچنین، توانایی کار منعکس کننده تعاملات بین میزان توانایی جسمانی و ذهنی، شرایط کاری، قابلیت های عملکردی کارکنان، وضعیت سلامت کارکنان می باشد. در این پژوهش ارتباط بین شاخص توانایی انجام کار با سطح فعالیت فیزیکی بررسی شده است. این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی و به صورت مقطعی، در میان 120 نفر از کارکنان مشاغل اداری و عملیاتی انجام گرفت. برای اندازه گیری فعالیت فیزیکی و شاخص توانایی انجام کار بترتیب از پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی و نسخه ایرانی پرسشنامه شاخص توانایی انجام کار استفاده گردید. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار20 SPSS انجام و 05/0 P value <معنادار تلقی گردید. در این مطالعه، باغبان ها و کارمندان اداری به ترتیب با میانگین 09/4206 و 58/3567 بیشترین و کمترین سطح فعالیت فیزیکی را به خود اختصاص داده اند؛ ولی شاخص توانایی انجام کار در تمام گروه ها تقریبا مشابه بدست آمد. همچنین، آزمون پیرسون نشان داد، بین شاخص توانایی انجام کار و فعالیت فیزیکی ارتباط معناداری وجود ندارد. بر اساس یافته های حاصل از پژوهش، جامعه مورد مطالعه از لحاظ شاخص توانایی انجام کار و سطح فعالیت فیزیکی، به ترتیب در گروه خوب و سطح بالا قرار گرفت. ضمنا، بین دو پارامتر مذکور رابطه معناداری وجود نداشت. بنابراین، برای ارتقاء شاخص توانایی انجام کار، باید برنامه های مداخله ای در اولویت قرار گیرد.