بررسی میزان فعالیت و هم انقباضی عضلات زانو و مچ پا در راه رفتن به جلو و عقب در افراد سالم
تمرینات مبتنی بر راه رفتن به عقب، جهت بهبود عملکرد عضلات اندام تحتانی بیماران دارای آسیب مفصلی توصیه شده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه فعالیت و هم انقباضی عضلات زانو و مچ پا در راه رفتن به جلو و عقب در افراد سالم بود.
این مطالعه بر روی 10 مرد سالم 18 تا 28 ساله انجام شد. فعالیت و هم انقباضی عضلات منتخب (راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، نیم وتری، دو سررانی، دو قلوی داخلی، دو قلوی خارجی و ساقی قدامی) طی مراحل استقرار و نوسان در راه رفتن به جلو و عقب با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی ثبت گردید. به منظور تشخیص شروع و پایان حرکت، هم زمان با ثبت فعالیت الکترومیوگرافی، از چهار دوربین آنالیز حرکت استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA در نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل گرفت.
دو عضله ساقی قدامی (001/0 > P) و دو قلوی خارجی (020/0 = P) به ترتیب بیشترین فعالیت را حین راه رفتن به عقب نسبت به راه رفتن به جلو در مراحل استقرار و نوسان داشتند. در زانو، هم انقباضی عضلات پهن خارجی و پهن داخلی در فاز نوسان حین راه رفتن به جلو کمتر از راه رفتن به عقب بود (020/0 = P). در مچ پا، هم انقباضی عضلات دورسی فلکسور و پلانتار فلکسور در فاز استقرار راه رفتن به عقب نسبت به راه رفتن به جلو افزایش یافت (001/0 > P). در فاز نوسان، هم انقباضی عضلات دورسی فلکسور و پلانتار فلکسور حین راه رفتن به عقب کمتر از راه رفتن به جلو بود (040/0 = P).
نتیجهگیری: به طور کلی، فعالیت عضلات اندام تحتانی حین راه رفتن به عقب بیشتر از راه رفتن به جلو بود. نتایج مربوط به هم انقباضی عضلات نیز نشان داد که هم انقباضی عضلات اندام تحتانی حین راه رفتن به عقب نسبت به راه رفتن به جلو می تواند اثرات زیانباری بر مفصل زانو بگذارد، اما تاثیرات مفیدی بر مفصل مچ پا دارد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.