ارزیابی فنی سیستم های مختلف آبیاری بارانی در شرایط مزرعه

استان سمنان به خاطر موقعیت جغرافیایی، اقلیم بیابانی و نیمه بیابانی با محدودیت های آب وخاک مواجه است. روش های آبیاری تحت فشار به عنوان یکی از گزینه های بهبود بهره وری مصرف آب در استان سمنان توسعه یافته است. این تحقیق با هدف ارزیابی سامانه های آبیاری بارانی در استان سمنان انجام شد. به این منظور در این پژوهش تعداد شش طرح از طرح های آبیاری بارانی ویل موو، کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک، و سنترپیوت در چند مزرعه مورد ارزیابی فنی قرار گرفت. مقادیر راندمان پتانسیل کاربرد آب (PELQ) ، راندمان واقعی کاربرد آب (AELQ) ، ضریب یکنواختی (CU) و یکنواختی توزیع (DU) در سامانه های ویل موو به ترتیب برابر 7/40، 6/29، 2/57 و 7/52 درصد و در سامانه های کلاسیک ثابت 8/54 ، 8/54، 75 و 65 درصد به دست آمد. در روش سنتر پیوت نیز مقادیر فوق به ترتیب برابر 83، 6/79، 5/94 و 91 درصد بود. ملاحظه شد این پارامترها در سامانه سنترپیوت بهترین وضعیت را داشتند. طراحی خوب، وجود آبپاش های مناسب و نو و پایین بودن ارتفاع آبپاش ها در دستگاه سنترپیوت از عوامل عملکرد بهتر این سامانه بود. پس از آن، روش کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک از وضعیت بهتری برخوردار بود. پایین بودن ارتفاع آبپاش ها و وجود فشار مناسب در سامانه باعث افزایش کارآیی آن در مزرعه شماره چهار شده بود در حالی که در مزرعه شماره پنج فاصله نامناسب آبپاش ها باعث کاهش کارآیی روش کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک شده بود. در مزارع دیگر، فشار کارکرد کم آبپاش ها، کاهش آبدهی و شعاع پاشش آبپاش ها نسبت به مقادیر اسمی و اختلاف فشار زیاد در سامانه، کارآیی ویل موو را کاهش داده بود.