بررسی اثرات التیام بخشی آلژینات تولید شده میکروبی و عصاره خارشتر بر زخم های جلدی موش صحرایی: ترکیبی از پانسمان های مدرن و سنتی

مطالعه حاضر تلاش در بررسی اثرات التیام بخشی آلژینات- عصاره خارشتر در مدل زخم موش صحرایی دارد. پس از کشت و شناسایی استرین های Pseudomonas aeruginosa با روش های فنوتایپی و ژنوتایپی، آلژینات تولیدی استخراج و برای بررسی سمیت سلولی با روش MT 70 T استفاده شد. زخم هایی به ابعاد cm 5/1 × 5/1 در پوست موش های صحرایی ایجاد شد. حیوانات به 4 گروه (8=n) تقسیم شدند. سه گروه به صورت مساوی در طول 21 روز به ترتیب با دوزهای غیرسمی از هیدروژل آلژینات، عصاره گیاه و هیدروژل آلژینات- عصاره گیاه تیمار شدند. گروه چهارم بدون تیمار باقی ماند و به عنوان کنترل منفی در نظر گرفته شد. در سه روز از تیمارها، 2 موش صحرایی از هر گروه انتخاب و محیط زخم و اثرات هر ماده آنالیز شدند. آلژینات از P. aeruginosa strain K1 استخراج شد. نتایج بررسی های ماکروسکوپی نشان داد که درصد بسته شدن زخم در دو گروه هیدروژل آلژینات و ترکیب هیدروژل آلژینات- عصاره خارشتر تفاوت معناداری با باقی گروه های دیگر دارند (05/0P <). نتایج بررسی های میکروسکوپی نشان داد که بهترین گروه، گروه تیمار شده با ترکیب هیدروژل آلژینات- عصاره خارشتر بود. با وجود اینکه هر دو ماده دارای توانایی خوبی در التیام زخم می باشند ولی مطالعات میکروسکوپی نشان داد که ترکیب هیدروژل آلژینات- عصاره خارشتر دارای فعالیت بهتری در مکان زخم بوده است.