تاثیر نوع پلی مورفیسم ژن PPARα بر برخی از عملکردهای ورزشی پسران 10 تا 12 ساله غیرورزشکار مرند

یکی از مفاهیم مهم در تربیت بدنی و علوم ورزشی فرآیند شناسایی استعداد است. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر پلی مورفیسم ژن PPARα بر برخی از عملکردهای ورزشی کودکان 10 تا 12 ساله غیرورزشکار بود. طرح حاضر، در قالب یک تحقیق نیمه تجربی و میدانی با نمونه گیری بزاقی انجام شد. جهت تعیین پلی مورفیسم ژن ها، روش های به کاررفته شامل نمونه گیری بزاقی، استخراج DNA بزاقی و روش PCR-RFLP بوده و تست های ورزشی نیز عبارت بودند از دوی شاتل ران، پرش طول درجا و دوی 20 متر سرعت. آزمودنی های تحقیق را 118 پسر غیرورزشکار سالم 10 تا 12 ساله از شهرستان مرند تشکیل می دادند. فرکانس ژنوتیپ بعد از تطبیق با تعادل هاردی–وینبرگ با استفاده از تست های لون، فیشر و کولموکروف–اسمیرنوف آزموده شد. با استفاده از تحلیل کواریانس یک طرفه، میانگین فنوتیپ گروه ها با یکدیگر مقایسه گردید. نوع پلی مورفیسم به عنوان متغیر پیش بین و عملکردهای ورزشی دوی شاتل ران 20 متر، پرش طول درجا و آزمون 20 متر سرعت به عنوان متغیر ملاک در نظر گرفته شد. تمامی تجزیه و تحلیل ها به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام گرفت. نتایج نشان داد آزمودنی های دارای پلی مورفیسم GG ژن PPARα، نسبت به آزمودنی های دارای پلی مورفیسم CC وGC، عملکرد بهتری در آزمون های استقامتی داشتند. می توان نتیجه گرفت که پلی مورفیسم GG با فعالیت های استقامتی مرتبط است. ولی پلی مورفیسم های CC و GC برتری خاصی در فعالیت های استقامتی، سرعتی و توانی ندارند.