واکاوی نسبت میان «گفتن» و «دیگری» در سینمای کیارستمی از منظر آرای امانوئل لویناس

این پژوهش از خلال رویارویی میان دو سنت پدیدارشناسی و ساخت گرایی در نقد سینمایی و به کمک آرای امانوئل لویناس می کوشد تا چگونگی تحقق «گفتن» را در سینمای عباس کیارستمی بررسی کند. این پژوهش پس از بررسی رویکرد لویناس به مفهوم دیگری و زبان، می کوشد تا نشان دهد که چگونه پدیدارشناسی سینمایی از خلال رویکرد به فرم سینمایی و پایبندی به واقع گرایی در پی تقلیل ناپذیری فردیت به کلیت بوده است که در واقع هسته اصلی فلسفه لویناس را شکل می دهد. اما این تقلیل ناپذیری در عین حال شامل تقلیل ناپذیری سوژه نیز می شود یعنی آنچه «دیگری» دیگری محسوب می شود. در حالی که در سنت پدیدارشناسی سینما، تلاش برای واقع گرایی، امکان بحران سوژه را فراهم کرده است. بنا به یافته های این پژوهش در دوران نخست سینمای کیارستمی شاهد غلبه گفته بر گفتن هستیم. در حالی که در دوران دوم چنان «گفتن» غلبه کرده و سوژه چنان امکان تفسیر و مصاحبت را در اختیار «دیگر» قرار می دهد که به نظر می رسد هستی سوژه با بحران مواجه می شود. این بحران در دوران سوم سینمای کیارستمی همچون بحران واقعیت در برابر امر غیرواقعی مطرح می شود.