نسبت حق تعیین سرنوشت و حقوق اقلیت ها در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

یکی از اصول اساسی و پایه حقوق بین الملل معاصر، اصل حق تعیین سرنوشت است که براساس آن همه افراد و دولت ها می توانند امور خویش را در زمینه های مختلف سیاسی، اقتصادی و اجتماعی اداره و راهبری کنند. امروزه، دامنه مفهومی این حق به خاطر توجه روزافزون به مسئله دموکراسی و حقوق بشر و مسائل دیگر غنی تر شده و استحکام بیشتری یافته و تخطی و تجاوز از آن مسئولیت بین المللی دولت ها را مطرح می کند. این حق دارای دو بعد داخلی و خارجی است. در بعد داخلی علاوه بر عموم شهروندان، حق مزبور، اقلیتهای موجود در داخل مرزهای کشور را نیز حمایت می کند و شامل می-شود. مطابق حقوق استناد اقلیتها به حق تعیین سرنوشت، به معنا جدایی طلبی و استقلال نیست بلکه استفاده از این حق در خصوص اقلیتها به معنای رفع تبعیض، مشارکت سیاسی در امور حکومت و تضمین حقوق آنهاست که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران تحت تاثیر دستورات اسلامی و قرآن کریم فراتر از حدود که حقوق بین الملل برای اقلیت ها در زمینه حق مشارکت سیاسی مشخص کرده است امتیازاتی را در جهت مشارکت اقلیتها در زمینه های مختلف حکومتی و امور جاری اداره کشور پیش بینی کرده است.