تاثیر هشت هفته تمرین پرش- فرود بر فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی برخی عضلات منتخب تنه و اندام تحتانی و عملکرد اندام تحتانی زنان فعال

پرش و فرود از ویژگی های اکثر ورزش ها و از مکانیسم های اصلی آسیب لیگامان صلیبی قدامی محسوب می شود. محققان عقیده دارند طراحی تمرینات پیشگیرانه مکانیسم محور احتمالا بتواند اثرگذاری بهتری به همراه داشته باشد. هدف کلی این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات پرش- فرود بر فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی برخی عضلات منتخب تنه و اندام تحتانی و عملکرد حرکتی زنان فعال بود. در این تحقیق نیمه تجربی، 25 زن فعال 18 تا 26 ساله شرکت کردند. جهت بررسی فعالیت الکتریکی عضلات (عضلات همسترینگ، کوادریسپس و گلوتئوس مدیوس و ماگزیموس در فرود از روی پله) و عملکرد حرکتی به ترتیب از دستگاه الکترومیوگرافی سطحی مدل ME6000 و آزمون لی سه گانه استفاده شد. بعد از انجام پیش آزمون، آزمودنی های گروه تجربی تحت برنامه تمرینی هشت هفته ای پرش- فرود پیشرونده هرینگتون و همکاران قرار گرفتند. بعد از انجام تمرینات، پس آزمون الکترومایوگرافی و عملکرد حرکتی مانند پیش آزمون انجام شده و داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که تمرینات پرش- فرود منجر به ایجاد تغییرات معنادار در نمرات فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی [واستوس مدیالیس (002/0=فیدفورواردیP،001/0=فیدبکیP) ، واستوس لترالیس (001/0=فیدفورواردیP،021/0=فیدبکیP) ، رکتوس فموریس (004/0=فیدفورواردیP،001/0=فیدبکیP) ، مدیال همسترینگ (001/0=فیدفورواردیP،001/0=فیدبکیP) ، لترال همسترینگ (001/0=فیدفورواردیP، 034/0=فیدبکیP) ، گلوتئوس مدیوس (001/0=فیدفورواردیP، 001/0=فیدبکیP) و گلوتئوس ماگزیموس (001/0=فیدفورواردیP، 001/0=فیدبکیP) ] و عملکرد حرکتی (001/0=P) گروه تجربی از پیش آزمون به پس آزمون می شود در حالی که تفاوت در گروه کنترل معنادار نبود. تمرینات پرش-فرود با تعدیل و بهینه کردن میزان فعالیت عضلات ثبات دهنده زانو، و از طرفی دیگر بهبود عملکرد حرکتی افراد احتمالا می توانند نقش مهمی در کاهش آسیب دیدگی ACL در زنان فعال داشته باشند.