اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری و رضایت زناشویی همسران جانبازان مرد

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تابآوری و رضایت زناشویی همسران جانبازان مرد شهرستان نجفآباد در سال 1394 بود. این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. به منظور اجرای پژوهش 30 نفر از همسران جانبازان مرد بالای 25 درصد و به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور کاملا تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش گمارش شدند. بر روی هر دو گروه، پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (1979) و رضایت زناشویی اسلامی (1388) اجرا گردید. گروه آزمایشی طی 10 جلسه به مدت 90 دقیقه مورد مداخله قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. پس از اتمام جلسات در گروه آزمایش، پس آزمون در دو گروه اجرا شد. نتایج تحلیل مانکوا نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قابلیت افزایش تاب آوری (p<0/05) و رضایت زناشویی (p<0/05) همسران جانبازان مرد را داشت. همچنین نتایج بیانگر تفاوت معنادار دو گروه در ابعاد ارتباط کلامی، حل تعارض، مدیریت مالی و اوقات فراغت بود، و در سایر زیرمقیاس ها تفاوت معناداری مشاهده نشد. با توجه به نتایج میتوان استنباط نمود که از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به منظور افزایش تاب آوری و رضایت زناشویی همسران جانبازان مرد می توان استفاده نمود.