ارزیابی برون تنی میزان مانایی سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی بر روی داربست سلول زدایی شده عصب سیاتیک متعلق به موش های صحرایی نر هیپرگلیسمیک تیمار شده با بنفوتیامین

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تیمار موش های صحرایی هیپرگلیسمیک با بنفوتیامین بر میزان مانایی سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی بر روی داربست های سلول زدایی شده عصب سیاتیک بوده است. بعد از القای هیپرگلیسمی (STZ) و تیمار 4 و 8 هفته ای با بنفوتیامین از یک سوم میانی عصب سیاتیک، به‫روش ساندل، داربست های سلول زدایی شده تهیه شد. به موازات آن، از بافت چربی سلول های بنیادی استخراج، تکثیر و سپس در مرحله پاساژ 4 بر روی داربست ها پیوند زده شدند. در روز هشتم پس از پیوند، ماتایی سلول ها در محیط کشت توسط تست MTT و همچنین میزان چسبندگی سلول ها بر روی داربست توسط میکروسکوپ الکترونی نگاره (SEM) مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مقایسه با گروه سالم، میزان مانایی سلولها در محیط کشت محتوی داربست های متعلق به موش های صحرایی هیپرگلیسمیک تیمار نشده به طور معنی داری کاهش یافت ولی بین گروه تیمارشده با بنفوتیامین و گروه سالم تفاوت معنی داری دیده نشد. بررسی SEM داربست ها چسبندگی سلول ها بر روی داربست را تایید کرد. هیپرگلیسمی احتمالا از طریق افزایش گلیکوزیلاسیون و تولید AGEs موجب کاهش اثرات القایی پروتئین های ECM بر میزان مانایی و همچنین چسبندگی سلول ها به داربست سلول زدایی شده می شود. چنین به نظر می رسد که تیمار موش های صحرایی هیپرگلیسمیک با بنفوتیامین با ممانعت از تغییرات متابولیک پیشرفته در پروتئین های ECM از تغییرات ساختاری ECM جلوگیری می کند.