بررسی نظریه «استعاره: تشبیه کوتاه شده» و نسبت آن با نظریه های جدید استعاره (مطالعه موردی: سه نظریه از سکاکی، مکس بلک، و دیویدسون)

کهن ترین و مشهورترین دیدگاه درباره معنی استعاره، نظریه «تشبیه کوتاه شده» است. این نظریه استعاره را نمودی برآمده از فرایند کوتاه سازی تشبیه، و معنی آن را همسان با معنی تشبیه می داند. «تشبیه کوتاه شده» در هر دو سنت زبان شناسی عربی اسلامی و زبان شناسی یونانی رمی برای زمانی طولانی مورد پذیرش زبان شناسان بود تا آنکه با انتقادها و نظریه پردازی های جدیدی روبه رو شد. شیوه مواجهه این نقد و نظر ها با «تشبیه کوتاه شده» یکسان نبود؛ چه، برخی از آن ها راهی یکسر جدا از آن پیش گرفتند و برخی دیگر آن را توسعه داده، در نگره خود به کار بردند. نسبت میان «تشبیه کوتاه شده» با نظریه های جدید موضوع مهمی می نماید و مطالعه آن می تواند تصویر روشن تری از ماهیت و روند شکل گیری نظریه های جدید نشان دهد. این مقاله کوشیده است تا با مطالعه تطبیقی «تشبیه کوتاه شده» در هر دو سنت زبان شناسی یادشده و با کاربست روش توصیفی تحلیلی، کاستی های این نظریه را توضیح دهد و دو رویکرد متفاوت به آن را بررسی کند. چنین به نظر می رسد که «تشبیه کوتاه شده» نمی تواند تحلیل مناسبی برای معنی شگفت و باشکوه استعاره بیان کند؛ ازاین رو، یا باید آن را به سطح بالاتری پیش راند و یا باید آن را یکسره به کنار گذاشت و دیدگاه های دیگر را به جای آن برگزید.