جایگاه حکمروایی شهری در فرآیند بازآفرینی بافت فرسوده شهری مطالعه موردی: منطقه 12 شهر تهران

عوارض و مشکلات نواحی فرسوده شهری، بنا به سرشت خود چندوجهی و چندبعدی هستند و در هر مورد به شکل خاصی بروز می نماید. افت منزلت اجتماعی و اقتصادی و نابسامانی های کارکردی و کالبدی این بافت ها به همراه افت بسیار شدید کیفیت محیط شهری ازجمله دلایلی است که سیاست گذاران و برنامه ریزان شهری را مجاب به ارائه راهبردها و راهکارهای مدیریتی در مواجهه با مسائل و مشکلات آن کرده است. یکی از این رویکردهای نوین، رویکرد بازآفرینی در چارچوب حکمروایی شهری است. اهداف: هدف این پژوهش، ارزیابی جایگاه حکمروایی شهری در فرآیند بازآفرینی بافت فرسوده شهری منطقه 12 شهر تهران می باشد. در این مقاله تلاش شده است تا به این سوال پاسخ داده شود که وضعیت شاخص های حکمروایی در بافت فرسوده شهری و اثرگذاری حکمروایی در بازآفرینی بافت فرسوده شهری چگونه است؟ روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی و به لحاظ هدف کاربردی- توسعه ای می باشد و واحد تحلیل آن سرپرست خانوار می باشد که حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران به تعداد 383 نفر تعیین گردید و برای انتخاب نمونه ها از روش نمونه گیری تصادفی در سطح محلات منطقه متناسب با تعداد جمعیت ساکن استفاده گردید. برای گردآوری اطلاعات موردنیاز از روش های کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است. همچنین از ابزار پرسشنامه برای جمع آوری اطلاعات میدانی استفاده گردید. در راستای تجزیه وتحلیل از آمارهای توصیفی و استنباطی استفاده گردید. نتایج نشان می دهد که در بین شاخص های حکمروایی شهری، شاخص عدالت و اثربخشی و کارایی بیشترین و شاخص های پاسخگویی و بینش راهبردی پایین ترین رتبه را به خود اختصاص داده اند. به طورکلی شاخص های حکمروایی شهری در منطقه 12 شهرداری تهران در مقیاس پایین تر از حد متوسط قرار دارند. همچنین حکمروایی در شاخص های کالبدی، اقتصادی و اجتماعی اثرپذیری بیشتری نسبت به شاخص های فرهنگی و زیست محیطی داشته است