اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر خودکارآمدی عمومی و ترس اجتماعی در پسران نوجوان با آسیب شنوایی

نخستین و مهمترین مسئله نوجوانان ناشنوا، اشکال در برقراری ارتباط است که مشکلات زیادی برای نوجوانان و خانواده های آنان ایجاد می کند. از این رو بهبود ویژگی های روانشناختی این افراد مورد توجه بسیاری از درمانگران قرار گرفته است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های ارتباطی بر خودکارآمدی عمومی و ترس اجتماعی در پسران نوجوان با آسیب شنوایی انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد. از میان پسران نوجوان ناشنوای مراکز استثنایی شهر خرم آباد نمونه ای به حجم 30 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شد و به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل (هر گروه 15 نفر) ، جایگزین شدند. گروه مداخله 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مهارت های ارتباطی دریافت کرد و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. گروه ها پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر ((Sherer و مقیاس هراس اجتماعی کانورConnor) ) را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. در نهایت داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) و به کمک نرم افزار SPSS-21 تحلیل شدند. یافته ها نشان داد در مرحله پس آزمون بین میانگین های خودکارآمدی عمومی و ترس اجتماعی گروه های مداخله و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر آموزش مهارت های ارتباطی باعث افزایش خودکارآمدی عمومی و کاهش ترس اجتماعی در پسران نوجوان با آسیب شنوایی گردید (001/0P<). با توجه به تاثیر آموزش مهارت های ارتباطی بر خودکارآمدی عمومی و ترس اجتماعی توصیه می شود مشاوران، درمانگران و روانشناسان بالینی از روش مذکور برای افزایش خودکارآمدی عمومی و کاهش ترس اجتماعی در نوجوانان ناشنوا استفاده کنند.