رویکرد شاعران برجسته معاصر (پس از نیما یوشیج) به باورهای عامه

باورهای عامه بخش مهمی از فرهنگ عامه (فولکلور) به شمار می رود و استفاده از این باورها در شعر یک شاعر نشانگر توجه او به محیط پیرامون و پیوند او با توده مردم و فرهنگ آنهاست. این باورها از دیرباز تاکنون در شعر فارسی بازتاب داشته اند و شاعران با اشاره به آنها بر زیبایی، تاثیرگذاری، نفوذ و صمیمیت شعر خود افزوده اند. در شعر معاصر علاوه بر باورهای سنتی و کلیشه ای، گاه به باورهایی جدید و محلی نیز برمی خوریم. بر خلاف شاعران گذشته که بدون هیچ نقد و قضاوتی، به نقل این باورها در اشعار خود پرداخته اند، شاعران معاصر که غالبا آشنا به این عقاید هستند نه باورمند و پایبند به آنها، رویکردهای مختلفی در این باره داشته اند. برخی شاعران معاصر به استفاده از باورهای عامه در جهت خلق مضامین و تصاویر شاعرانه اکتفا کرده اند و برخی نیز با دخل و تصرف در اینگونه تلمیحات و یا با نگاهی انتقادی و طنزآمیز به بیان آنها پرداخته اند. گاه نیز شاعران معاصر تحت تاثیر میدان تولید ادبی از باور عامه برای ساخت نمادهای سیاسی- اجتماعی استفاده کرده اند. در این مقاله که به روش توصیفی و تحلیل محتوا نگاشته شده است، سعی می شود مهم ترین رویکردهای شاعران برجسته پس از نیما یوشیج در خصوص باورهای عامه بررسی و تحلیل شود.