کارکرد و نقوش وریس در گذار از کوچندگی به یکجانشینی در ایل بختیاری

«وریس» یکی از دست بافته های نواری زنان ایل بختیاری، با نقش ها و طرح های انتزاعی منحصر به فرد است که از پشم گوسفند، موی بز و در مواردی کاموا بافته شده و در زندگی کوچندگی عشایر بختیاری به عنوان طناب در عرض های متفاوت برای مصارف مختلف کارکرد داشته و امروزه این هنر به دلیل یکجانشینی عشایر محدود شده است. حال این سئوال مطرح است که یکجا نشینی چه تاثیری بر کارکرد و نقوش منسوج وریس گذاشته است؟ هدف این مقاله شناسایی علت تغییراتی است که در اثر یکجانشینی بختیاری ها در کارکرد و نقوش وریس صورت گرفته است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی، گردآوری مطالب کتابخانه ای و میدانی و محدوده تاریخی آن دوره معاصر است. از نظر موضوعی نیز صرفا شامل وریس بافی به عنوان یکی از دست بافته های ایل بختیاری است و به دیگر منسوجات نواری آنان نمی‏پردازد. نتیجه تحقیق نشان می دهد که نیاز عشایر بختیاری به نوارهای وریس در دوره کوچندگی باعث تنوع در کاربرد آن ها شده و اقتضای شرایط کوچ، اعتقادات و باورها و ارتباط تنگاتنگ آن ها با طبیعت، خلق نقوشی زیبا را در بافت وریس به همراه داشته است که در زمان یکجا نشینی ایل، اکثرکاربردهای عملی خود را از دست می دهد و موجب کنار گذاشتن تدریجی نقوش و بافت این منسوج می شود.