اثربخشی آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی بر اضطراب فراگیر، عدم تحمل بلاتکلیفی و تحریف های شناختی دانشجویان

متخصصان بهداشت روانی تاثیر طرحواره درمانی را بر طیف گسترده ای از اختلالات بررسی کرده اند. شناخت عوامل موثر بر سلامت روان شناختی و جسمانی افراد به خصوص دانشجویان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی بر اضطراب فراگیر، عدم تحمل بلاتکلیفی و تحریف های شناختی دانشجویان است. این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب بود. از این میان 30 نفر به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. سپس مداخله آزمایشی به صورت آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی انجام شد. ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارت بودند از: مقیاس اختلال اضطراب فراگیر، پرسشنامه عدم تحمل بلاتکلیفی و مقیاس تحریف های شناختی بین فردی. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و تی تست استفاده شد. نتایج: یافته های پژوهش نشان داد که بین میانگین اضطراب فراگیر، عدم تحمل بلاتکلیفی و مولفه های آن (تلویحات خود ارجاعی و غیرمنصفانه و تباه کنندگی) و تحریف های شناختی و مولفه های آن (طرد در روابط بین فردی، انتظارات غیرواقع بینانه و سوء ادراک در روابط بین فردی) در گروه مداخله و کنترل، در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود داشت (01/0>P). بحث و نتیجه گیری: آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی می تواند، اضطراب فراگیر، عدم تحمل بلاتکلیفی و تحریف های شناختی دانشجویان را بهبود بخشد.