بررسی مقایسه ای روش های تحلیل فراوانی و هیدرو اقلیمی برای برآورد دبی حداکثر سیل (مطالعه موردی: حوزه آبخیز بختیاری)

روش های زیادی برای تخمین دبی حداکثر سیل اعم از روش های تحلیل فراوانی وجود دارد و مطالعه خطر سازه های آبی مبتنی بر تحلیل فراوانی سیل، غالبا نسبت به مشاهدات و توزیع آماری منتخب حساسیت دارد که باعث بروز خطا در طراحی می شود. از آنجایی که بارش های سنگین عامل اصلی سیل ها هستند و داده های بارش نسبت به داده های جریان دارای طول دوره آماری بیشتری هستند، از این رو در این تحقیق از آمار درازمدت بارش در ایستگاه های باران سنجی حوزه آبخیز بختیاری در یک دوره 66 ساله و آمار دبی حداکثر روزانه در یک دوره 58 ساله استفاده شد. در این تحقیق دبی حداکثر و دبی اوج روزانه با استفاده از روش های هیدرو اقلیمی آگرژه و گرادکس برآورد شد. سپس نتایج حاصل از شبیه سازی مبتنی بر رویکرد هیدرو اقلیمی در دوره بازگشت های مختلف با روش های معمول آماری گمبل و توزیع مقادیر حدی تعمیم یافته (GEV) مقایسه شد.
نتایج نشان داد که استفاده از اطلاعات اضافی مانند داده های بارش علاوه بر داده های آب سنجی در روش های هیدرو اقلیمی برآوردهای بهتری نسبت به روش های تحلیل فراوانی ارائه می دهد، به این دلیل که هر سه معیار ارزیابی ریشه میانگین مربعات خطا، ضریب
نش- ساتکلیف و ضریب کلینگ – گوپتا کارایی روش های هیدرو اقلیمی را در مقایسه با توزیع های گمبل و مقادیر حدی تعمیم یافته تایید می کند. درنهایت تبدیل تابع توزیع تجمعی دبی های حداکثر روزانه به دبی های اوج با استفاده از نسبت اوج به حجم مستخرج از 26 واقعه ساعتی سیل ثبت گردیده در ایستگاه آبسنجی تنگ پنج بختیاری انجام شد.