پیش بینی تاب آوری براساس خود- دلسوزی و همدلی در جانبازان

اهداف: جنگ یکی از عوامل تاثیرگذار در بهداشت عمومی جامعه است که باعث آسیب های جسمی و روانی زیادی در افراد می شود. هدف این پژوهش پیش بینی تاب آوری براساس خود- دلسوزی و همدلی در جانبازان هشت سال جنگ تحمیلی بود. ابزار و روش ها: این پژوهش توصیفی- همبستگی در سال 1396 بین کلیه جانبازان مبتلا به آسیب های جسمانی و روانی ناشی از جنگ در شهرستان سقز انجام شد. 297 نفر (262 مرد و 35 زن) به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون، پرسش نامه همدلی داویس و پرسش نامه خود- دلسوزی نف استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 24، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره تجزیه و تحلیل شدند. بین تاب آوری با همدلی (0. 69=r؛ 0. 01p<) ، خود- دلسوزی (0. 78=r؛ 0. 01p<) ، مهربانی با خود (0. 81=r؛ 0. 01p<) ، خودباروی (0. 73=r؛ 0. 01p<) ، ویژگی مشترکات انسانی (0. 69=r؛ 0. 01p<) ، انزوا (0. 50=r؛ 0. 01p<) ، ذهن آگاهی (0. 61=r؛ 0. 01p<) و بیش آگاهی (0. 87=r؛ 0. p<) همبستگی مثبت و معنی داری مشاهده شد. همچنین همبستگی تاب آوری با دغدغه همدلانه (0. 61=r؛ 0. 01p<) و دیدگاه گرایی (0. 51=r؛ 0. 01p<) مثبت و معنی دار و با آشفتگی شخصی (0. 78-=r؛ 0. 01p<) معکوس و معنی دار بود. خود- دلسوزی و همدلی به ترتیب 71% و 60% واریانس تغییرات تاب آوری در جانبازان را پیش بینی کردند و از بین این دو متغیر، تاثیر خود- دلسوزی بیشتر از همدلی بود. جانبازان دارای خود- دلسوزی و همدلی بالا، تاب آوری بیشتری دارند.