بررسی ویژگی های جمعیت شناختی و بالینی سندرم گیلن‎باره در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فرشچیان استان همدان

سندروم گیلن‎باره یک بیماری عصبی خودایمنی است که به ‎عنوان حادترین نوع فلج بدون رفلکس در نظر گرفته می‎شود. عوامل مختلف و اقدامات درمانی متفاوتی در بروز و کنترل این بیماری موثر است. هدف این مطالعه تعیین اپیدمیولوژی سندرم گیلن‎باره در استان همدان طی سال های 1385-1394 بود. در این مطالعه ی توصیفی مقطعی، اطلاعات مورد نیاز از پرونده 159 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان فرشچیان همدان، در یک دوره 8 ساله بررسی شد. تعیین ارتباط متغیرها با آزمون مجذور کای‎ و تی دو نمونه مستقل با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد. از 159 بیمار مورد بررسی 58 نفر (40/8%) زن بودند و 98 نفر (61/6%) متاهل بودند. میانگین سن بیماران 22/6±48 بود. ضعف اندام تحتانی شایع ترین (95%) علامت و اشکال در بلع و دیسترس تنفسی کم‎ترین میزان بروز علایم را داشت. بیشترین گروه سنی مبتلا به گیلن‎باره بین سنین 21-30 بود. بهبودی نسبی در 43 مورد (27%) و مرگ در 15 مورد (9/4%) مشاهد شد. ارتباط آماری معناداری بین جنسیت، سن و وضعیت تاهل با علائم ظاهر شده در مبتلایان به سندرم گیلن‎باره مشاهده نشد (0/05 نتایج حاصل وجود تفاوت الگوی این بیماری در ایران و سایر کشورها را روشن می‎سازد. بنابراین عوامل مختلف محیطی و بیماری‎ها در ایجاد گیلن‎باره دخالت دارند، با توجه به ایجاد اختلال حرکتی و حتی مرگ در این بیماران، نیاز به مطالعات و تحقیقات بیشتر جهت یافتن علت بیماری، درمان و پیشگیری ضروری است.