چرایی «به -زیستن» و «بد-زیستن» بوم های جغرافیایی (کشورهای جهان)

بودن یا نبودن، مسئله این نیست؛ «چگونه زیستن» ، مسئله است. این که چه بوم ها و بوم نشینانی در جهان زندگی می کنند، بر کسی پوشیده نیست، ولی مسئله این است که چگونه زندگی می کنند. «چرا برخی بوم های جغرافیایی، کامیاب اند و از «به زیستن» برخوردارند و برخی دیگر، در رنج اند و با بد زیستن دست وپنجه نرم می کنند؟ یافته های به دست آمده از روش علی-تجربی در این مقاله نشان می دهد: بوم هایی از به -زیستی برخوردارند که دارای «سکان داری شایسته» هستند. سکان داری شایسته، توان «رقابت پذیری» بوم را افزایش می دهد که این روند، رده ی بالاتری از «جهانی شدن» را از آن بوم می کند و سرانجام به زیستن را برای بوم-نشینان آن به ارمغان می آورد. هم بستگی نیرومند میان «سکان داری شایسته» ، «رقابت پذیری» و «جهانی شدن» ، با «کامیاب بودن» بوم نشینان، نشان می دهد که نایکسانی در به-زیستن بوم ها، ریشه در برخورداری نایکسان آن ها از «سکان داری شایسته» و به دنبال آن «رقابت پذیری» و «جهانی شدن» دارد؛ به گونه ای که توان رقابت-پذیری و جایگاه بوم ها در جهانی شدن، خود هم بستگی نیرومند و هم سویی با سکان داری شایسته دارد. فرجام آن که «زندگی شایسته» بوم نشینان، در گرو «سکان داری شایسته» در بوم هاست.