ارزیابی تغییرات مکانی و زمانی کیفیت آب زیرزمینی اراضی ساحلی از دیدگاه مصارف مختلف

کیفیت منابع آب اراضی ساحلی در پایاب حوضه های آبخیز، عمدتا به-دلیل فعالیت های مختلف انسانی در حال کاهش است. در این تحقیق، تغییرات زمانی کیفیت آب زیرزمینی منطقه ای ساحلی به وسعت 25 هزار هکتار واقع در استان مازندران، بررسی شد. قبل از فصل کشت برنج (زمستان 1388) ، در فصل کشت برنج (بهار 1389) و بعد از فصل کشت برنج (تابستان 1389) ، از آب زیرزمینی 37 چاه مشاهده ای موجود در این منطقه نمونه برداری شد. مقادیر هدایت الکتریکی، اسیدیته و غلظت کلسیم، منیزیم، سدیم، پتاسیم، بی کربنات، کلر و سولفات آب زیرزمینی نمونه های آب زیرزمینی تعیین شد. براساس شاخص ها و استانداردهای مختلف، کیفیت آب زیرزمینی از لحاظ مصارف کشاورزی، صنعت و شرب ارزیابی شد. متوسط هدایت الکتریکی آب زیرزمینی در فصول زمستان، بهار و تابستان به ترتیب 5806، 3524 و 8656 میکروزیمنس بر سانتی متر بود که نشان دهنده افزایش خطر شور شدن آب زیرزمینی در انتهای فصل کشت برنج می باشد. قلیائیت آب در حدود 60 درصد موارد در کلاس های C4-S1، C4-S2،C4-S3 و C4-S4 قرار داشت. غلظت کلر آب زیرزمینی بیشتر از حد مجاز آن برای استفاده در صنعت بود. در فصل تابستان 1389، آب زیرزمینی نامناسب ترین وضع را از نظر شرب در مقایسه با فصول زمستان 1388 و بهار 1389 داشت. نتایج نشان داد که کشت برنج تاثیر قابل توجهی بر کیفیت آب زیرزمینی در اراضی ساحلی مورد مطالعه داشت. براین اساس، مدیریت مناسب آب و مواد غذایی در طول فصل کشت برنج می تواند در حفاظت کیفیت آب زیرزمینی منطقه مطالعه موثر باشد.