خوانش فرایند ادراک در شبیه خوانی؛ با تکیه بر نظریه پدیدارشناسانه مرلو-پونتی

مرلو پونتی در روش فلسفی خود با منشی آشتی جویانه میان رویکردهای عقل گرایانه و تجربه گرایانه و طرح پدیدارشناسی به عنوان «مسیر سوم» ، مفاهیمی را به عنوان مبانی نظریه اش طرح می کند که با بهره گیری از آنها می توان به گستره پژوهشی مرتبط با جنبه های تجربی و ادراکی گونه های نمایش فرهنگی ایرانی وسعت بخشید. فرضیه فراگیر مقاله حاضر این است که در بررسی فرایند ادراک در شبیه خوانی می توان از برخی مفاهیم کلیدی نظریه پدیدارشناسانه مرلو پونتی نظیر «بدنمندی» ، «زمانمندی» و «نسبت سوژه و ابژه» بهره گرفت. بر این اساس ادراک شبیه خوانی متکی بر سه پیش زمینه مشخص است: 1) کیفیت بدنمند اجرای شبیه خوانی، 2) کیفیت حضور بدنمند مخاطب و 3) پیوند و هم راستایی کیفیت بدنمند شبیه خوانی با تجربه های زیسته و بعد زمانمند مخاطب. تحقق این سه پیش شرط به خلق فضای مشارکتی میان اجراگر و مخاطب می انجامد. بر این اساس شبیه خوانی ابژه ای پایدار، خودبسنده و مستقل نیست بلکه فرایندی «حضوری» و «تعاملی تکاملی» است که در افقی غایتمند، خود به امری پدیدارشناسانه بدل می شود.