نامتقارنی در زمان تکیه کردن حین استفاده از پروتز اندام تحتانی: مرور نظام مند و فراتحلیل

  راه رفتن شامل الگوی به طور تقریبی متقارنی است که دارای دو مرحله کلی تکیه کردن و نوسانی است. استفاده از پروتز اندام تحتانی، باعث تغییر این الگوی متقارن خواهد شد. با هدف دست یابی به نتایج کمی قابل استناد و یکپارچه سازی نتایج پژوهش های مختلف، به مرور نظام مند مطالعات درصد مرحله ی تکیه کردن در کل چرخه راه رفتن و انجام فراتحلیل پرداخته شد. نتایج کمی حاصل، می تواند ابزار مناسبی برای طراحی بهینه پروتزها و تجویز صحیح آن ها با توجه به ویژگی های فیزیکی متفاوت هر معلول را فراهم سازد. بانک های اطلاعاتی ScienceDirect، PubMed و IEEE از تاریخ 2007 تا 2018 با استفاده از کلیدواژه های مناسب مورد جستجو قرار گرفتند. از میان 1350 مقاله، 98 مورد با کمک روش های مرور نظام مند، مناسب بودند. سپس با توجه به ارزیابی کیفی اطلاعات استخراج شده از مقالات، 15 مطالعه وارد فراتحلیل شدند و محاسبه و تحلیل اندازه اثر برای هر مطالعه انجام گردید. زمان تکیه کردن پای پروتز در افراد معلول 07/4 درصد کوتاه تر از زمان متناظر اندام سالم است. به علاوه، نسبت به گروه شاهد، زمان تکیه کردن پای قطع شده، 65/1 درصد کمتر و برای پای سالم افراد معلول 84/1 درصد بیشتر است. نتیجه‎گیری: می توان از میزان نامتقارنی خروجی فراتحلیل برای فرد معلول در مقایسه با گروه شاهد، به عنوان شاخصی برای ارزیابی طراحی پروتزها، مطالعات عصبی- عضلانی حوزه توان بخشی و جبران سازی این نامتقارنی که مسبب بسیاری از مشکلات حرکتی در استفاده درازمدت از پروتز است، بهره برد.