ارائه استراتژی های مکانی برای تخصیص وظایف گروه های عامل مبنا در محیط های بحران زده

وجود روشی مناسب برای تخصیص صحیح وظایف نقش مهمی در بهبود کارایی و تصمیم گیری در عملیات با محدوده ی بزرگ دارد. هدف مقاله ی حاضر ارائه ی رویکردی برای تخصیص وظایف بین گروهی از عامل ها در محیط های بحران زده با مدنظر قرار دادن استراتژی های مکانی مناسب می باشد. نوآوری اصلی ارائه ی رویکردی مکانی است که اگر در محیط بحران زده تخصیص اولیه ی وظایف بنابه اختلال موجود در محیط با مشکلی مواجه شود، در تخصیص مجدد یا تخصیص های آینده شرایط بهتری وجود داشته باشد. رویکرد ارائه شده در طول 5 مرحله اجرا شده و آمادگی برخورد با شرایط عدم اجرای وظایف را فراهم می کند. ترتیب دهی وظایف موجود، یافتن عامل هماهنگ کننده، برگزاری مناقصه، اعمال استراتژی های تخصیص، اجرا و روبرو شدن با اختلالات فرآیند اجرا پنج مرحله روش پیشنهادی می باشد. در مرحله چهارم، 4 استراتژی به ترتیب تخصیص وظایف با اولویت بالاتر، تخصیص وظایف به تمامی عامل ها، تخصیص با نگه داشتن عامل های استراتژیک و تخصیص با ایجاد بهترین تراکم در محیط، به روش پروتکل قرارداد شبکه اعمال شد.
مقیاس پذیری روش پیشنهادی در قالب 9 سناریو (50 ، 100 و 200 عامل با 500، 1000 و 2000 وظیفه) در مقایسه با روش پروتکل قرارداد شبکه سنتی [1] (CNP) ارزیابی شد. رویکرد پیشنهادی به طور متوسط از نظر معیار زمان عملیات امداد و نجات نسبت به CNP، دارای حداقل بهبود 12% ، حداکثر بهبود 30% و متوسط درصد بهبود %19 بود. ارزیابی ها بر اساس تعداد افراد فوت شده و تعداد تخصیص های اشتباه نیز نشان از قابلیت رویکرد پیشنهادی بود. مقایسه بین استراتژی های ارائه شده نشان داد که استراتژی چهارم با ماهیت مکانی، نتایج بهتری را ارائه می دهد. در نظر گرفتن استراتژی های تخصیص به ازای مقادیر مختلف اختلال در اجرای وظایف نیز نشان از برتری استراتژی های تخصیص وظایف مکانی بود. اجرای تخصیص وظایف به ویژه استراتژی های مکانی موجب بهینه سازی و انعطاف پذیری برنامه شده و شرایط را برای تحمل خطا و ثبات همکاری عامل مبنا ایجاد می کند.