کنترل شیمیایی علف های هرز پیاز خوراکی (Allium cepa L.) در شرایط محیطی رامهرمز

پیاز به دلیل داشتن برگ های نازک، عدم قدرت سایه اندازی و ایجاد پوشش روی سطح زمین، شاخص سطح برگ کم، تراکم پایین و رشد آهسته در مراحل اولیه رشد، قدرت رقابت پایینی با علف های هرز دارد. به منظور ارزیابی زمان مصرف برخی علف کش ها در کنترل علف های هرز پیاز خوراکی این آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 93-1392 در شهرستان رامهرمز انجام شد. فاکتور اول شامل علف کش های پس رویشی، کلتودیم (سلکت سوپر) ، اگزادیازون (رونستار) ، اکسی فلورفن (گل) و اختلاط اگزادیازون+کلتودیم و فاکتور دوم شامل دو زمان مصرف علف کش در مراحل 2-1 و 4-3 برگی پیاز بود. علف های هرز غالب در مراحل ابتدایی رشد پیاز خوراکی شامل پیچک صحرایی (Convolvulus arvensis) ، سوروف (Echinocholea crus galli) ، پنیرک (Malva spp) و در مرحله تشکیل سوخ شامل یونجه گل زرد (Melilotus indica) ، پنیرک و دم عقربی (Scorpiurus muricatus L.) بودند. نتایج نشان داد که اثر زمان مصرف علف کش ها بر عملکرد پیاز معنی دار نبود، اما اثر نوع علف کش بر تراکم و زیست توده علف های هرز غالب و عملکرد پیاز معنی دار شد. بیشترین کارایی کنترل علف های هرز به علف کش اکسی فلورفن (6/91 درصد) اختصاص داشت و بیشترین میانگین وزن تر سوخ (85/11 کیلوگرم در هکتار) ، تعداد سوخ (5/215 در مترمربع) ، قطر سوخ (53/5 سانتی متر) و وزن خشک سوخ پیاز (7/7 کیلوگرم در مترمربع) در این تیمار به دست آمد. تفاوت این صفات در تیمار اکسی فلورفن و اختلاط اگزادیازون+کلتودیم معنی دار نبود. بطور کلی، مصرف علف کش اکسی فلورفن در مرحله 4-3 برگی برای کنترل کارآمد علف‎های هرز پیاز و تولید عملکرد اقتصادی بالا قابل توصیه بود.