تاثیر خودگویی بر خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی

  خودگویی نقش مهمی را در رابطه ی بین حوادث و هیجانات بازی می کند. خودگویی به عنوان گفتگویی درونی تعریف می شود که ممکن است با صدای بلند و یا آهسته و بی صدا صورت گیرد و از طریق آن، فرد افکار و احساسات خود را تفسیر کرده، ارزیابی ها و اعتقادات خود را تغییر می دهد، به خود آموزش می دهد یا خود را تقویت می کند. هدف پژوهش، تعیین تاثیر خودگویی بر خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی دانش آموزان پسر پیش دانشگاهی بود. جامعه ی آماری شامل کلیه دانش آموزان پیش دانشگاهی است که در سال تحصیلی 1395-1394 در شهر مهاباد مشغول به تحصیل می باشند. به کمک روش نمونه گیری داوطلبانه، 45 نفر داوطلب شرکت در پژوهش شدند و از طریق جایگزینی تصادفی، 22 نفر به عنوان گروه آزمایش و 23 نفر به عنوان گروه کنترل تعیین شدند. طرح با گروه کنترل نابرابر بود. قبل از اجرای آموزش پیش آزمون به عمل آمد و دانش آموزان گروه آزمایش به مدت 10 جلسه آموزش خودگویی دریافت کردند؛ در پایان آموزش، پس آزمون به عمل آمد. ابزارهای اندازه گیری عبارت بودند از پرسشنامه ی انگیزش تحصیلی هارتر و آزمون خودکارآمدی عمومی شرر. داده ها به کمک کوواریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شد. نتایج نشان داد که خودگویی بر افزایش خودکارآمدی (01/0) ، انگیزش بیرونی (05/0) و انگیزش درونی (01/0) دانش آموزان به طور معناداری موثر بوده است. با توجه به یافته ها می توان گفت برای افزایش خودکارآمدی و انگیزش تحصیلی، می توان از خودگویی مثبت استفاده کرد.