بررسی تنوع ژنتیکی گوسفند نژادهای بومی (افشاری، قزل و مغانی) و خارجی (دورپر، مرینوس و رامنی) با استفاده از اطلاعات نشانگری متراکم

استفاده از نشانگرهای مولکولی در سال های اخیر جهت تعیین تنوع ژنتیکی بین جمعیت ها و گونه های مختلف جانوری کاربرد گسترده ای یافته است. مطالعات ژنتیک مولکولی، مقایسه تنوع ژنتیکی درون و بین نژادها و بازسازی از تاریخ نژاد و جمعیت اجدادی را امکان پذیر می نماید. این تحقیق با بررسی ساختار ژنتیکی در نژادهای بومی و خارجی با استفاده از 50000 نشانگر SNP با هدف شناسایی تنوع ژنتیکی انجام شد. اطلاعات ژنوتیپی مورد نیاز از پروژه Ovine HapMapشامل نژادهای بومی (نژاد افشاری، مغانی و قزل) و خارجی (نژاد دورپر، مرینوس و رامنی) اخذ گردید. آنالیز آماری با استفاده از چندین روش لایه بندی جمعیت، بررسی ساختار جمعیت با استفاده از آمار چند متغیره بیزی و روش مبتنی بر مدل بررسی شد. نتایج به دست آمده از آنالیز مشخص مولفه های اصلی، تفکیک نژادهای ایرانی و خارجی را به خوبی نشان داد و هر دو تصویر آشکاری از ساختار ژنتیکی جمعیت های مورد بررسی را نشان داد. در روش DAPC، برای ارزیابی شمار بهینه خوشه با معیار ارزیابی BIC، 4K=بهترین نتیجه را نشان داد. علی رغم این که در این مطالعه از روش های مختلف برای بررسی ساختار جمعیت استفاده شد، همه این روش ها توانستند ساختار جمعیت های بومی و خارجی را متمایز از هم نشان دهند که نژادهای ایرانی بررسی شده (افشاری، مغانی و قزل) در مقایسه با نژادهای خارجی دارای تشابه ژنتیکی بیشتری بوده و در یک گروه نژادی و نژادهای دورپر، مرینوس و رامنی در گروه های مجزای ژنتیکی قرار گرفتند. البته زمانی که نژادهای داخلی به تنهایی مورد بررسی قرار گرفتند. این نژادها از لحاظ ژنتیکی کاملا از هم متمایز بودند و میزان آماره تمایز جمعیتی Fst برای نژادهای افشاری، مغانی و قزل به ترتیب 038/0، 107/0 و 298/0 برآورد شد.