تاثیر تحریک دردزا بر تعداد ضربان قلب، تنفس و SPO2 بیماران با آسیب مغزی ناشی از ضربه

ارزیابی درد بیماران بخش مراقبت ویژه یک چالش است. لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر تحریک دردزا بر تعداد ضربان قلب، تنفس و SPO2 بیماران با آسیب مغزی ناشی از ضربه انجام گردیده است. این مطالعه از نوع نیمه تجربی است. 35 بیمار با آسیب مغزی ناشی از ضربه حین دو رویه دردزا و غیر دردزا مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد ضربان قلب، تعداد تنفس و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی این بیماران یک دقیقه قبل، حین و 15 دقیقه بعد از دو رویه فوق اندازه گیری و آنالیز شد. ارتباط معنی داری بین میانگین نمرات هر سه متغیر فیزیولوژیک مورد بررسی در دفعات اندازه گیری قبل، حین و بعد از مداخله وجود داشت. ارزش های اتای هر سه متغیر فیزیولوژیک در گروه مداخله (رویه دردزا) بیشتر از گروه کنترل (رویه غیر دردزا) بوده است. مقایسه تغییرات این متغیرها در دو موقعیت دردزا و غیر دردزا نیز نشان دهنده وجود ارتباط معنی دار متغیرهای ضربان قلب و اشباع اکسیژن خون شریانی بوده است. این رابطه برای متغیر تعداد تنفس معنی دار نبوده است (05/0p<). یافته های این مطالعه حاکی از آن است که ایجاد تحریک دردزا در بیمارن با آسیب مغزی ناشی از ضربه می تواند سبب افزایش معنی دار تعداد ضربان قلب و کاهش معنی دار درصد اشباع اکسیژن خون شریانی گردد. لذا پرستاران بخش های مراقبت ویژه می توانند با توجه به تغییرات نشانگرهای فیزیولوژیکی فوق به عنوان روشی مفید و آسان برای ارزیابی اولیه درد در بیماران آسیب مغزی ناشی از ضربه استفاده نمایند.